درست مثل خیلی از اصطلاحاتی که در صنعت بلاک چین وجود دارد، قراردادهای هوشمند هم در هاله‌ای از ابهام قرار دارند.
به کزارش بانکینا، بلاک چین باعث به وجود آمدن این قراردادهای هوشمند شده است. البته فهمیدن آن‌ها کمی مشکل است؛ چرا که نحوه تعامل با این قراردادها خیلی فرق می‌کند. اما قرارداد هوشمند اتریوم چطور کار می‌کند؟
قرارداد هوشمند اتریوم
در قراردادهای استاندارد نحوه تعامل بین ۲ طرف را به وسیله قانون مشخص می‌کنند اما در قراردادهای هوشمند، قرارداد توسط کدهای رمزنگاری شده به اجرا در می‌آید. قراردادهای هوشمند طوری برنامه‌ریزی شده‌اند تا همان نیت خالقش را دنبال کند. سال ۱۹۹۳ بود که نیک سابو، دانشمند علوم رایانه، این ایده را مطرح کرد و آن‌ها را به دستگاه‌های فروش سکه‌ای تشبیه کرد.
او اشاره کرد که کاربر اطلاعات را داخل آن‌ها قرار می‌دهد و دستگاه هم به آن‌ها آیتم‌هایی با عمر محدود می‌دهد. با توجه به این مثال، یک کاربر اتریوم می‌تواند به واسطه یک قرارداد هوشمند اتریوم در یک تاریخ مشخص، ۱۰ اتر را برای دوستش بفرستد. در این مورد، کاربر یک قرارداد هوشمند اتریوم ایجاد می‌کند و داخل قرارداد، اطلاعات لازم را وارد می‌کند تا بعد از اجرای یک دستور خاص به اجرا درآید.
اتریوم بستری است که به صورت کاملا تخصصی برای خلق قراردادهای هوشمند ایجاد شده است. اما این ابزارها فقط برای استفاده‌های محدود ساخته نشده‌اند. از آن‌ها می‌شود برای اجرای اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز و حتی شرکت‌های بدون رهبر هم استفاده کرد.
قرارداد هوشمند اتریوم چطور کار می‌کند؟
بیت کوین را می‌توانیم اولین بستری بدانیم که از قراردادهای هوشمند به صورت ساده استفاده می‌کند و اجازه می‌دهد تا افراد در سطح شبکه، ارزش را بین هم منتقل کنند. اما بیت کوین فقط به استفاده به عنوان ارز دیجیتال محدود شده است؛ شبکه‌ای از گره‌ها که زمانی تراکنش‌ها را مورد تایید قرار می‌دهد اگر شرایط خاصی رخ دهد.
برخلاف زبان برنامهنویسی محدود بیت کوین، اتریوم این اجازه را به توسعه‌دهندگان را می‌دهد تا زبان برنامهنویسی خودشان را اجرا کنند. اتریوم به برنامه نویس‌ها اجازه می‌دهد تا قراردادهای هوشمند بنویسند یا از عامل‌های خودکاری که در بستر شبکه وجود دارد استفاده کنند. ساختار این شبکه از زبان‌های مختلف برنامهنویسی پشتیبانی می‌کند.
قراردادهای هوشمند می‌توانند:
- قابلیتی به نام حساب‌های «امضا چندگانه» که در آن منابع مالی زمانی خرج می‌شوند که درصد خاصی از مردم با آن موافقت کنند.
- مدیریت قراردادها بین افراد، مثل خرید بیمه از فردی دیگر.
- فراهم کردن قابلیت اجرایی برای سایر قراردادها (مثل کتابخانه‌های نرم‌افزاری)
- ذخیره اطلاعات در مورد یک اپلیکیشن مثل ثبت اطلاعات دامین یا اطلاعات یک پروفایل.
قدرت در اعداد
قراردادهای هوشمند برای اجرا نیاز به سایر قراردادهای هوشمند دارد. به عنوان مثال، وقتی فردی روی رسیدن دمای یک روز خاص شرط‌بندی می‌کند، در صورت رخ دادن آن، یک سری قرارداد دیگر شروع به اجرا می‌شوند. این قرارداد از اطلاعات خارجی برای تشخیص دما استفاده می‌کند و یک قرارداد دیگر می‌تواند براساس اطلاعاتی که از قرارداد اول دریافت کرده شرایط قرارداد اصلی را تایید کند.
اجرای هر قرارداد نیازمند اتر برای انجام تراکنش است که بسته به قدرت رایانه‌ای مورد نیاز است. اتریوم وقتی قراردادهای هوشمند را اجرا می‌کند که کاربر یا قرارداد دیگر، پیام خود را با مقداری اتر بفرستد. ماشین مجازی اتریوم قراردادهای هوشمند کوچک را براساس یک سری اعداد صفر و یک در سطح شبکه تفسیر می‌کند.
منبع: پیمنت ۲۴
