هدف این گزارش، نقد دو رویکرد از پیش محکوم به شکست شاپرک است. اما این دو رویکرد، فقط به عنوان دو نمونه ذکر می‌شوند و شبیه به این رویکرد، در بسیاری از سازمانهای دولتی که وظیفه تدوین قوانین را دارند، بسیار است.
رمز الزاما توسط دارنده کارت وارد شود
به گزارش بانکینا، واژه ناخوشایند فرهنگسازی، از آن دست واژه‌هایی است تنها کارآیی آن خالی از مفهوم کردن کلمات است. این واژه به صورت عام در جاهایی استفاده می‌شود که سازمان مربوطه، برنامه‌ای برای گسترش ندارد. در این زمان سازمان با دستاویز قرار دادن کلماتی اینچنین، و خرج کردن مقداری پول، سروصدا به راه انداخته و توجه را از اصل مطلب، به فرعیات منحرف می‌کند. در این قضیه اما شاپرک نیت خیری داشت که این نیت خیر را با ابزار غلط و روش غلط اجرا نمود و نتیجه آن شد «هیچ».
هنوز هم بعد از گذشت چندین سال از نمایش این جمله بر روی نمایشگر پایانه‌های فروش، پذیرنده‌ها رمز را می‌پرسند و دارندگان کارت هم رمز خود را فریاد می‌زنند.
شاپرک به جای بررسی عوامل این اتفاق و تدوین استارنداردهایی در ارائه خدمات پرداخت و الزام رعایت این استانداردها در طراحی خدمات شرکتهای PSP، روش در دسترس‌تر «فرهنگسازی» را در پیش گرفت. در بررسی صورت گرفته توسط نگارنده، دو عامل اصلی باعث ایجاد فرهنگ غلط پرسیدن رمز و فریاد زدن آن است.
الف- دور از دسترس بودن پایانه فروشگاهی از دارنده کارت، به دلایل فیزیکی، مانند کوتاه بودن سیم تلفن
ب- طراحی غلط فرآیند انجام تراکنش، که منجر به ورود مبلغ توسط دارنده کارت می‌گردد (در فروشگاههایی که رمز را نمی‌پرسند).
یکی از استانداردهایی که در این زمینه می‌تواند مشکلات موجود را حل کند، بخشی از استانداردهای گسترده EMV است که EMV Swipe نامیده می‌شود. در این استاندارد فرآیند تراکنش به شکلی طراحی شده که در صورت همراهی با پین‌پد و یا پایه چرخشی پایانه، حداقل مشکل را در فروشگاههای دسته ب حل می کند. برای رفع این مشکل در فروشگاههای دسته الف نیز شاپرک می‌توانست الزام در دسترس قرار دادن پایانه را ایجاد کند.
عدم استفاده از لوگو و نام بانک در درگاه پرداخت اینترنتی
سالها پیش درگاه پرداخت اینترنتی بایستی از طریق بانکها و گاهی شعبات بانکها دریافت می‌شد. پس از آغاز به کار شاپرک، این رویکرد تغییر کرد و درگاههای پرداخت به شرکتها PSPمنتقل شد و شرکتها ملزم شدند که در صفحه درگاه خود، نه نامی از بانک ببرند و نه از لوگوی بانک استفاده کنند. اما قضیه به همینجا ختم نشد و پذیرندگان درگاه پرداخت نیز ملزم شدند که از نام شرکتهای PSP به جای نام بانکها در وب سایتهای خود استفاده کنند و وظیفه نظارت بر این اتفاق نیز به عهده PSPها قرار داد شد.
هیچ زمانی هم دلیل موجهی برای این الزامات اعلام نشد. در صورتی که از سوی دیگر، پذیرنده اینترنتی دارنده حساب در بانک است و انتظار دارد این خدمات را از بانک خود دریافت کند و هزار و یک توافق پشت همین یک صفحه اینترنتی مابین بانک و مشتری وجود دارد. پس از گذشت چند سال، امروز با سطح وسیعی از تبلیغات بانکها در زمینه درگاه پرداختی خود مواجه هستیم و دوباره بانکها از این درگاهها به عنوان درگاه بانک یاد می‌کنند.
تجربه‌های موجود در کشورهای دیگر نیز نشان می‌دهد که این گونه درگاهها به صورت انحصاری از سوی بانکها و یا شرکتها ارائه نمی‌شود و هر شرکت یا بانکی می‌تواند با رعایت چارچوبهای لازم، درگاه پرداخت ارائه دهد. این سیاست شاپرک نیز مانند سیاست ذکر شده قبلی، در مسیر شکست است وش اپرک دوباره به دلیل عدم مطالعه رویکردهای موجود در دنیا، یه الزام از پیش شکست خورده دیگر را ایجاد کرده است.
منبع: پرداخت برتر
